Onzekerheid, het was de rode draad door mijn leven.

Zolang ik me kan herinneren was ik een stil en teruggetrokken meisje.
Waar ik ook kwam ik durfde niets te zeggen.
Ik was altijd aan het scannen wat anderen deden of zeiden zodat ik het kon kopiëren in de hoop dat ik het juiste deed of zei.

Op de basisschool speelde ik na school af en toe met een klasgenootje maar op het schoolplein stond ik vooral te kijken hoe andere klasgenootjes met hun beste vriendinnetje speelden, ik voelde me vaak alleen.

In de klas durfde ik mijn vinger niet op te steken uit angst dat ik uitgelachen zou worden als het antwoord fout was.
Door mijn onzekerheid werd ik faalachtig, had ik geen zelfvertrouwen en een heel laag zelfbeeld.

Ik kon me zelfs totaal niet voorstellen dat iemand iets tegen me zou zeggen, als iemand iets tegen me zei, keek ik eerst achter me of daar iemand stond waar ze iets tegen zeiden. Ik voelde me vaak onzichtbaar.

Op volwassen leeftijd ging ik met mijn gezin altijd kamperen.
Ik zei mensen op de camping wel gedag maar op de dag van vertrek ging ik pas echt met mensen in gesprek.

Ook als ik op het schoolplein stond om te wachten tot mijn kinderen uit school kwamen zei ik gedag als iemand anders wat zei, maar vanuit mezelf sprak ik een ander bijna nooit aan. 

Na de basisschool besloot ik wel om op iedere nieuwe opleiding me iets anders voor te doen. Alsof ik stoerder of populairder was.
Ik ging meer met klasgenoten praten en ik sloot me aan bij de groep die me het meest aansprak. Wel bleef ik een einzelgänger.

Uiteindelijk heeft mijn persoonlijke ontwikkeling van de afgelopen jaren ervoor gezorgd dat ik echt van mijn onzekerheid af kwam.
De nieuwe inzichten die ik kreeg tijdens mijn opleidingen tot hypnotherapeut en NEI coach heeft me wakker geschud en natuurlijk heb ik vele sessies gehad.

Ik heb heel lang gedacht dat onzeker zijn mijn ‘aard’ was.
Totdat mijn moeder mij vertelde dat ik als peutertje heel doortastend was en zelfs een keer de straat over was gerend om mijn 2 jaar oudere broer te ‘redden’ van grote, pestende jongens.

Ondertussen weet ik dat mijn onderbewustzijn mij wilde beschermen zodat ik niet meer zomaar de straat over zou steken, terughoudender was, meer zou nadenken voordat ik een stap ging nemen, dat was toch veel veiliger voor zo’n jong meisje.
Nou, dat heb ik geweten, ik ben er super goed in geworden om eerst de kat uit de boom te kijken en mijn mond te houden overal, mijn onzekerheid was geboren. Het onderbewustzijn kent geen tijd en weet niet dat ik ouder en wijzer ben geworden, het bleef dus maar doorgaan.

Gelukkig kwam mijn keerpunt en heb ik mijn onderbewustzijn erop aangesproken dat ik dat niet meer wil. Ik heb geleerd om mijn zelfverzekerde deel te trainen en daar steeds beter in te worden.

Ik ga nu overal ontspannen naartoe, ik voel me zelfverzekerd.
Ik ben nieuwsgierig naar wat het me zal brengen en opleveren.
Ik stel me voor aan de mensen die daar ook zijn, ik praat met ze, uit mezelf.

Ik praat zelfs met de spreker of sprekers die er zijn, iets wat ik vroeger echt niet durfde.

Hierdoor geniet ik veel meer van de uitjes die ik onderneem.

Zelfs als ik alleen ga heb ik vaak leuke gesprekken, voel ik me helemaal ontspannen en op mijn gemak. Het maakt helemaal niet uit waar ik naartoe ga.

 Ik ben enthousiast en dat uit zich ook in veelvuldig praten met mijn handen.
Ik zeg altijd gelijk wat er in me opkomt.
Ik kan best gezellig kletsen maar tijdens sessies ben ik recht door zee en to the point.
Ik ben zeker in 5 boeken tegelijk aan het lezen.
Ik dans iedere week met mijn man tijdens de stijl-danslessen.
Ik houd van reizen en dan vooral van kamperen.

Ik ben ervan overtuigd dat alles mogelijk is, je hoeft dus niet altijd onzeker te blijven. Er is altijd groei mogelijk. Alleen jij hebt zelf de keuze te maken of je dat wil. Jij bent de maker van je eigen leven.